Kimler oynamalı

• Yeni kontrollere ama eski atmosfere sahip Resident Evil isteyenler (yeniden yapımları görmezden geliyorum burada)
• Gemide geçen Resident Evil konseptini sevenler
• Güzel bir Resident Evil hikayesi isteyenler
• Üçüncü şahıs aksiyon, korku oyunlarından hoşlananlar

Kimler uzak durmalı

• Yeni nesil Resident Evil görsellerine alışanlar
• Saçma sapan karakterleri çekemeyenler (neyse ki azınlıktalar)

Resident Evil 4 oldukça beklenemdik bir dönemeç olmuştu. Serinin fanları hayatta kalma, korku öğelerinin olmadığı gerekçesiyle “Gerçek Resident Evil bu değil!” diye burunlarının kıvırsa da bir noktada iyi bir oyun olduğunu kabul ediyorlardı. Öte yandan bu değişim sayesinde seri ihtiyaç duyduğu yeni bir hayran kitlesi edinmişti.

Paranın kokusunu alan Capcom bunun peşini bırakmadı. Sonraki oyun ile kökeninden iyice uzaklaşıp iki kişilik bir aksiyon oyunu geliştirdi. Orijinal serinin hayranları için son darbe olmuştu Resident Evil 5. Derken 2010’un Haziran ayında, E3’te bir umut ışığı doğdu. Capcom 3DS için yeni bir Resident Evil oyunu geliştirdiğini ve “serinin kökenlerine dönmek istediğini” ifade etti.

Eğer Resitent Evil 5’in Lost in Nightmare DLC’sini oynadıysanız Revelations size çok tanıdık gelecektir. 5’e göre ağır tempolu, yer yer geren bir oynanışa sahip kendisi. Pek mermi sıkıntısı çekmesek de bölümlerin klastrofobik tasarımları ve güçlü düşmanlar sizi az da olsa gerecektir. En azından oyunun başlarında gerecektir. Ortalara doğru oyun yine aksiyona dönüyor. Hele ki Jill harici karakerleri yönettiğiniz bölümler hep aksiyon odaklı.

Kontrolleri yine 4. ve 5. oyunda olduğu gibi üçüncü şahıs, omuz üstü kamera şeklinde. Ancak Revelations’ın çok önemli bir farkı var: artık hedef alırken yüreyebiliyoruz! Evet 16 yıl boyunca süren yoğun çalışmalar sonunda meyvesini verdi ve Capcom hedef alırken yürüme özelliğini oyuna ekleyebildi! Önceki oyunlara eklememelerinin sebebi tasarım kararı olduğunun farkındayım ve anlam verebiliyorum tabii ki. Ama özellikle aksiyona dönen 5. oyunda bunun eksikliğini çok hissetmiştim.

5. oyunun en büyük problemi, yapay zekanın yönettiği yancıydı. Revelations’ta da sık sık başka karakterlerle beraber ilerliyoruz. Ancak Capcom dersini almış olacak ki onların envanteri ve sağlıkları ile ilgilenmiyoruz artık. Onlar kendi hallerinde takılıyor, arada bir düşmanalara üç beş el ateş ediyor, o kadar. Dayak yeseler de ölmüyorlar, cephaneleri asla bitmiyor. Bu sayede oyun boyunca bebek bakıcılığı yapmaktan kurtuluyoruz.

Göze çarpan ikinci değişik mekanik ise bir tarayıcı. Bu alet ile yeterince düşmanı tararsanız envanterinize bir adet can ekleniyor. Düşmanları öldürmeden önce taramak daha karlı olduğu için çatışmalardan önce bir karar vermeniz gerekiyor: risk alıp canı daha hızlı almak mı önemli, yoksa risk almadan öldürmek ve canı daha sonra almak mı. Ayrıca çevrede ekstra mermiler, canlar, geliştirmeler veya bazı durumlarda ilerlemeniz için gerekli eşyalar bulabiliyorsunuz. Oynanışı biraz renklendirdiği için oldukça sevdiğim bir mekanik oldu kendisi.

Gelelim oyunun hikayesine ve karakterlerine. 4. oyundan biraz sonra Veltro isimli terörist bir grup Akdeniz’in ortasında inşa edilmiş süper teknolojik bir şehri yok ediyor. Olayın üzerinden bir yıl geçmiştir ve Veltro yine hareketlenmiştir. Aktivitelerini araştırırken Chris ve yeni ortağı Jessica Akdeniz’in ortasında kaybolur. İzini sürmek için olay yerine Jill ve yeni ortağı Parker gönderilir. Jill ve Parker çeşitli yaratıklarıla tıka basa dolu seyehat gemisi, Queen Zenobia’yı bulur ve olaylar gelişir.

Hikayenin tonu yeni Resident Evil serisinden alıştığımız üzere korku temalı bir aksiyon filmi havasında geçiyor. Ancak yer yer araya komik olmaya çalışan karakterler serpiştirilmiş. Bunlar inanılmaz sırıtıyor. Üstelik hikayeleri de pek bir yere bağlanmıyor. Hatta Revelations’ın genel problemi bu sanırım. Marvel misali sondaki gizli sahne dahil olmak üzere hiçbir yere bağlanmayan birçok olay var.

Ana hikayenin yanı sıra, eski oyunlardaki Mercenaries moduna benzer bir Raid modu var. Rivayete göre bir arkadaşınızı daha yanınıza alıp çevrim içi olarak iki kişi oynayabiliyorsunuz. Fena da değilmiş duyduğum kadarıyla. Ama bildiğiniz üzere Resident Evil’ın hikayesi ile ilgilendiğim için o taraflara bakmadım bile.

Son olarak oyunun portlarına değinmek istiyorum. Yazının başında da söylediğim gibi Revelations özünde bir 3DS oyunu. Muhtemelen on yıllık herhangi bir telefondan daha güçsüz bir alet. 3DS’te bu derece ayrıntılı grafikler adeta bir mucizeydi. Daha sonra PS3, Xbox 360 ve bilgisayar portları yapıldı. Bazı modeller, animasyonlar ve kaplamalar elden geçse de burada da bir remaster sendromu gözlemlemek mümkün. Özellikle bazı yerlerdeki düşük çözünürlüklü kaplamalar göze çok batıyor. Bir de Resident Evil 5’te olduğu gibi burada da garip bir fare hızlanması var. Oynanmayacak gibi olmasa da ara ara sinir bozabiliyor bu durum.

7. oyun gelene kadar elimizdeki en iyi “eskisi gibi ama yeni” Resident Evil oyunu buydu. Seriyi sevenlere gönül rahatlığı ile tavsiye edebilirim. Ama gözünüz 7’den sonra çıkan oyunların görsellerine alışmışsa buradaki düşük çözünürlüklü kaplamalar ve detay yoksunu modeller gözünüze batabilir.

Not: tee 2014 yılında oyunun 3DS versiyonunu incelediydim, merak edenler şuradan veya buradan okuyabilir.

---

Filed under: Oyuncunun Notları - @ June 20, 2022 5:42 pm

Tags: İnceleme, Resident Evil